Overprikkeling en Hersenletsel (NAH)

Wist je dat een mens ongeveer 4,2 miljoen prikkels per seconde waarneemt? Denk aan het zien van kleuren, het horen van de wind of de klok, maar ook lichtflitsen, geur, smaak, je eigen hartslag, eigenlijk alles. En dan hebben we het alleen nog maar over je zintuigen. Ook dingen die je niet (bewust) registreert zijn prikkels, het reguleren en het aansturen van het lichaam zijn al ontelbare acties in de hersenen. Ook denken kan bijdragen tot overprikkeling.

Bij een goede filtering in je hersenen worden er maar een paar doorgelaten, maar wat als je filter niet meer deugt? Dan krijg je een shitload aan informatie binnen waar je niets mee kan.

Het is niet alleen de overprikkeling, het kost ook energie. Vaak hebben mensen overprikkeling niet in de gaten, en gaan het op andere manieren compenseren. Dit kost natuurlijk enorm veel energie. De hersenen zijn normaal gezien goed voor 20% van je totale energieverbruik,maar wat als ze door overprikkeling bijvoorbeeld 40% of meer vragen? Het filteren en verwerken van prikkels kan zoveel energie kosten dat de batterij gewoon permanent leeg is waardoor de persoon in kwestie niets meer kan verwerken, niet meer kan ontprikkelen, niet meer kan functioneren en zelfs niet meer kan slapen. Veel mensen met hersenletsel beginnen de dag met een lege batterij.

Door het permanente gebrek van energie komen vaak de zwakkere punten van het karakter naar boven waardoor men andere klachten kan krijgen, zoals depressie of angst. Of lichamelijke klachten zoals hoofdpijn en stijfheid. Het lichaam kan behoorlijk ontregeld raken.

Feitelijk komt de persoon in een vicieuze cirkel terecht, lege batterij -> klachten -> nog legere batterij -> nog meer klachten.

Wat wel duidelijk is is dat een goede slaap essentieel is, al is het maar om de cirkel te doorbreken, al dan niet met medicatie. Verstandig is dan wel om niet naar de standaard slaapmedicatie te grijpen, deze heeft veel bijwerkingen, kweekt afhankelijkheden en is op den duur niet effectief.

Daarnaast raken mensen die aan overprikkeling/hersenletsel lijden vaak in een sociaal isolement. Een van de symptomen is namelijk een verstoord ziektebeeld, hoe kun je aan je omgeving uitleggen wat er speelt als je zelf niet in de gaten hebt wat er nou precies speelt. Veel mensen met hersenletsel hebben daardoor ook een laag zelfbeeld.

Helaas wordt dit probleem nog niet echt onderkend door veel zorgprofessionals. Gelukkig zijn we het stadium “heb je al eens een glas melk geprobeerd voor het slapen gaan?” gepasseerd, maar als het al onderkend wordt is het vaak problematisch om er iets aan te doen. Soms kan de omgeving aangepast worden, of het dagschema of taken aangepast worden, maar het is een proces van vallen en opstaan aangezien het nooit duidelijk is waar de grens ligt van de persoon in kwestie.